Ze wonen pas 19 maanden in Nederland, maar het interview kan al in het Nederlands plaatsvinden. Achteraf niet zo vreemd, want Ibrahim (44) en Ezine (37) waren steevast van plan hun leven na de vlucht uit Turkije direct op te pakken. Zij, IC-verpleegkundige, heeft zelfs al werk gevonden op de medium care van het UMC. Ibrahim is nu vrijwilliger in de zorg, maar wil graag in een IT-bedrijf gaan werken. Sinds een paar maanden wonen zij met hun drie kinderen in Maartensdijk. Mine (12), Kerem (10) en Berk (7) zitten bij elkaar op school en zijn ook lid geworden van een sportclub. ‘Wij zijn altijd actieve mensen geweest die zich betrokken voelen bij hun omgeving’, vertelt Ezine.
Toen het Turkse gezin in Nederland aankwam, waren ze meteen op zoek gegaan naar een taalcursus. Ezine: “Wij wilden ons leven zo snel mogelijk weer oppakken. De taal kunnen spreken is daar onmisbaar bij. In Nederland vonden we het fijn om andere vluchtelingen te helpen, vooral degenen die net waren aangekomen. Sommigen zijn dan nog in shock van wat alles wat ze hebben meegemaakt. Ook onze kinderen hielden in de gaten wie nieuw was. Dan zeiden ze tegen me: ‘Mama, moet die meneer vanavond niet bij ons komen eten?’ Ezine lacht. “We konden natuurlijk niet iedereen naar onze kamer halen, maar we probeerden wel zoveel mogelijk mensen te helpen.”
Een roos met een kaartje
Het was net 2022 toen zij een huis in Maartensdijk kregen. Op een bijzondere manier maakten zij kennis met de mensen in hun straat. Bij de buren om hen heen hadden zij een roos door de brievenbus geduwd met een kaartje eraan waarop ze geschreven hadden: “Liefde geneest, Liefde geeft kracht, Liefde is de zegel van verandering. Wij hopen op een nieuw jaar waarin onze wereld verandert in een betere!’ Niet voor niets is hun motto: ‘altijd hoop houden en iets van je leven maken.’
De eerste tijd is voor iedere nieuwkomer intens en verwarrend. Je wordt overspoeld met informatie en kent alle instanties nog niet. Vaak weet je niet wat je moet doen of kan verwachten. Ibrahim: “Wat een nieuwkomer dan vooral nodig heeft, is iemand die altijd bereikbaar is. Het liefst eenzelfde contactpersoon. Dat is in De Bilt echt heel goed geregeld dankzij het Steunpunt Vluchtelingen waar iedere nieuwkomer een begeleider krijgt.” Zo werd Jaap Milius de begeleider van hun gezin. En nog mooier: Jaaps vrouw Karin die taalcoach is, geeft Ibrahim en Ezine iedere dinsdag les.
Jaap is bij het interview aanwezig. Hij is zichtbaar erg gesteld op dit gezin. “Zij zijn altijd optimistisch en tonen enorm veel daadkracht om iets moois van hun nieuwe leven hier te maken. Dat vind ik prachtig om te zien!” Ezine: “Jaap is echt ‘n beetje onze vader geworden. Dus nu is Nederland ons vaderland geworden en Turkije ons moederland.”
Meedraaien in de nieuwe omgeving
Zoon Kerem voetbalt bij SV Maartensdijk, en hij is goed! Als aanvaller maakte hij laatst vier doelpunten in één wedstrijd. Hij staat voorin het veld, net als zijn grote voorbeeld Messi. Zijn vader staat graag langs de lijn en moedigt hem aan, net als de andere vaders. Mine zit op volleybal, en Berk op Judo. Mine en Kerem zitten ook op zwemles. En Berk doet ook mee met het muziek-, en cultuurproject De Gele Ballon. Het is opvallend zo actief dit gezin meedoet in deze voor hun toch nieuwe omgeving. Ibrahim helpt als vrijwilliger in Huize Het Oosten in Bilthoven en bij zorginstelling De Wijngaard in Bosch en Duin. Hij wandelt met ouderen, soms hebben ze Alzheimer, en soms zitten ze in een rolstoel. Tijdens hun wandelingen praat hij met deze mensen over van alles en leert intussen de taal nog beter spreken. |
Op dit moment werken Ibrahim en zijn vrouw allebei in de zorg. Ezine heeft al 14 jaar ervaring als verpleegkundige en werkt nu met verstandelijk beperkte mensen, in het kader van haar opleiding Oriëntatie in de Zorg van het UAF. Maar haar hart ligt bij het ziekenhuis en daarom solliciteerde zij bij het UMC waar medium care verpleegkundigen hard nodig zijn. Dankzij haar grote ervaring werd Ezine meteen aangenomen,. In mei begint zij daar.